๒๖.ตุ๊กตากระดาษ

เคยเล่นตุ๊กตากระดาษไหมครับ ?

สำหรับผม...ขอตอบแบบอาย ๆ ว่า...เคยเล่น !!

๒๕.กัดปลา-ปลากัด

     ภาพ ของเจ้า ตอปิโด ที่ถูกไล่ต้อนจนบอบช้ำ เหมือนเข็มนับพันเล่มที่พร้อมใจกันแทงลงมาบนหัวใจของผม...มันเจ็บจี๊ดยังไงไม่รู้...    

    

     ปลากัด... 

     คุณรู้จักปลากัดไหม ? 

     ปลากัดที่ผมรู้จัก เป็นปลาน้ำจืดขนาดเล็ก หน้าตาขี้โมโห ตัวไม่น่าโตเกินนิ้วโป้งและยาวไม่เกินนิ้วชี้หรือนิ้วกลางซึ่งอาจจะเล็กกว่านั้นเสียด้วยซ้ำ มันเป็นปลาที่รักสันโดดชอบอยู่เพียงลำพังในแหล่งน้ำที่นิ่ง ๆ ประเภท ห้วย หนอง คลอง บึง ในบริเวณที่มีระดับน้ำตื้น ๆ มีไม้น้ำขึ้นบ้างพอให้พรางตัว

     เวลาที่มีใครไปกวนใจหรือทำให้มันหงุดหงิด เจ้าปลาตัวจ้อยจะพองตัวทำเหงือก(ปลา)บานเข้าใส่...ช่างเป็นปลาที่กร้าวร้าวจริง ๆ...กระนั้นตอนที่มันแสดงอาการหงุดหงิดกลับทำให้สีสันบนตัวของมันชัดเจนขึ้น...ใช่แล้ว...ปลากัดที่ผมคุ้นเคยและเห็นอยู่บ่อย ๆ มักจะมีสีน้ำตาลแกมแดงไม่ก็เหลือบน้ำเงินหรือเขียว...มันดูสวยงามทีเดียวล่ะ!!

๒๔.วาระสุดท้ายของม้าโยกไม้

ไม่มีสิ่งของใดในโลกที่จะอยู่คงทนถาวร.....

แด่ ม้าโยกไม้ ผู้จากไป

    

      ตอนเด็ก ๆ ผมมีของเล่นที่เป็นสมบัติส่วนตัวอยู่ไม่มากนัก เรียกว่าสามารถนับชิ้นได้ในเวลาอันรวดเร็ว แม้ผมจะเป็นเด็กที่ชอบเล่นซุกซนจนทำให้ของเล่นหลายชิ้นต้องชำรุดเสียหายไปบ้าง...แต่ลึก ๆ ในจิตใจของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง...ผมรักของเล่นของผมมาก...เพราะพวกมันคือเพื่อนที่ดีที่สุดในโลกใบเด็กน้อย ๆ ของผม...

     ในบรรดาของเล่นทั้งหมดที่ผมมีอยู่ นอกจาก ตุ๊กตาทหารขาเดียว ขี้หงุดหงิดแล้ว ม้าโยกไม้ ดูจะเป็นของเล่นชิ้นโปรดอีกชิ้นหนึ่งของผมทีเดียว

     ทุกครั้งที่ผมขึ้นขี่หลังของม้าโยกไม้และเริ่มโยกตัวของมันช้า ๆ ภาพเบื้องหน้าจะเปลี่ยนเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ที่มีฝูงวัวนับร้อย ๆ ตัวรอให้ผมไล่ต้อน บางทีผมก็อุปโลกน์ตัวเองให้เป็นคาวบอยสิงห์ปืนไวที่กำลังควบม้าตัวเก่งไล่ล่าโจรปล้นธนาคาร โดยมีตุ๊กตาทหารขาเดียวสวมบทอินเดียนแดงคู่หูร่วมทางไปด้วย(จริง ๆ แล้วตุ๊กตาทหารขาเดียวบ่นว่ามันเหมาะกับบทคาวบอยมากกว่า)...นั่นนับเป็นเรื่องที่สนุกและแสนจะวิเศษเกี่ยวกับผมและม้าโยกไม้