"นับเอ๊ย!! ทำอะไรอยู่น่ะลูก" ปู่ถาม
"กำลังวาดรูปปู่อยู่จ้ะ" ผมตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงเพราะกำลังง่วนอยู่กับการขีดเขียนรูปภาพลงบนกระดาษสีขาว ทว่าตอนนี้มันเลอะเทอะไปด้วยลายเส้นที่ยึกยือของผม
"ไหน ๆ ขอดูหน่อยซิว่าหลานของปู่จะวาดรูปปู่ได้เหมือนแค่ไหน...โอ้โฮ!! เหมือนเปี๊ยบเลย"
เป็นเรื่องโชคดีของใครหลาย ๆ คนที่เกิดมาแล้วมีโอกาสได้เจอปู่ของตัวเอง...ปู่ ผู้ชายที่หมายถึงพ่อของพ่อเรานั่นแหละ!!
พ่อบอกว่าปู่ของผมเสียไปนานแล้ว...เสียไปตั้งแต่ก่อนผมเกิดหลายสิบปี ดังนั้นเมื่อเริ่มจำความได้ ผมจึงรู้จักแต่ 'ย่า' ซึ่งเป็นคู่ชีวิตของปู่เท่านั้น...ใช่ ๆ...ผมหมายถึงย่าคนที่ชอบทำแต่ไข่ตุ๋นให้ผมกิน...และดูเหมือนผมจะเคยเล่าถึงย่าไปแล้วครั้งหนึ่ง
สำหรับปู่...ผมไม่เคยรู้เลยว่าปู่มีหน้าตาเป็นอย่างไรเพราะพ่อไม่เคยมีรูปถ่ายของปู่ให้ผมดู ผมรู้แต่เพียงคร่าว ๆ จากปากของพ่อว่าตอนหนุ่ม ๆ ปู่หล่อและใจดีกว่าย่ามากนัก...พ่อผมว่าอย่างนั้น...ซึ่งผมเองก็เชื่อพ่อ
นั่นทำให้ผมอยากจะเจอปู่สักครั้ง...ทั้ง ๆ ที่มันเป็นไปไม่ได้
