๑๕.เด็กชายม้า

"นี่พวกนาย ให้ฉันเล่นด้วยคนซิ!"

เสียงของเด็กผู้ชายตัวสูงโย่งเกินวัย หยุดการละเล่น กระต่ายขาเดียว ของผมและเพื่อน ๆ อีก 5-6 คนลง

"ว้า! เสียดายจัง...พวกเรากำลังจะเลิกเล่นอยู่พอดีเลย" แป้งบอก เธอเป็นเด็กหญิงที่มีจมูกเชิดรั้นและหน้าตามอมแมมเหมือนกับเด็กผู้ชาย

"พวกเราไปกินน้ำกันเถอะ เดี๋ยวก็ได้เวลาขึ้นเรียนแล้ว" หมูอ๋อง ชักชวนเพื่อน ๆ เขาเป็นเด็กผู้ชายตัวอ้วนกลมที่สามารถกระโดดกระต่ายขาเดียวได้ว่องไวเอามาก ๆ ผิดกับรูปร่างที่ใครเห็นมักจะคิดว่าเขาเชื่องช้า

เพื่อน ๆ เดินจับกลุ่มกันไป แต่ผมยังยืนอยู่ที่เดิมสายตาจับจ้องไปยังเด็กชายผู้ที่เข้ามาขอเล่นด้วยคนนั้น...ผมไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่หวังว่าเขาจะอ่านแววตาของผมออก...แววตาที่กำลังบอกว่าคราวหน้าผมจะขอร้องให้เพื่อนคนอื่น ๆ ชวนเขาเล่นด้วยแน่นอน!!

"นี่คำนับ...เธอช้าเป็นเต่าอีกแล้วนะ" เสียงแป้งตะโกนเรียก



ม้า เป็นชื่อที่เพื่อน ๆ ในห้องเรียนใช้เรียกเด็กผู้ชายคนนี้...ใช่แล้ว เขาเรียนห้องเดียวกับผม กับแป้ง กับหมูอ๋อง และกับเพื่อน ๆ อีกหลายคน...ทว่า ม้าดูเหมือนจะไม่มีตัวตนอยู่ภายในห้อง...ไม่ใช่เขาล่องหนได้ แต่ไม่มีใครให้ความสนใจม้าต่างหาก...บางทีอาจเป็นเพราะรูปร่างที่สูงโย่งเหมือนเด็กโข่งและฟันที่ เหยิน ออกมาเหมือนฟันของม้าก็ได้(นั่นแหละที่มาของชื่อเขาล่ะ)

"ฉันไม่เล่นกับม้าหรอก มันเหมือนเล่นกับเด็กป.6" แป้งว่า

"แต่เขาก็ดูนิสัยดีออกนี่นา" ผมบอก

"เฮอะ! เธอไม่เห็นเหรอว่าเขาชอบอยู่คนเดียวเงียบ ๆ น่ะ" เวลาที่แป้งแค่นเสียงดังเฮอะมันทำให้จมูกของเธอยิ่งเชิดขึ้นไปอีก

"ก็นั่นไม่มีใครยอมเล่นกับเขาต่างหากล่ะ"

"แสดงว่านายอยากจะโดนอ้ายม้ามันใช้ฟันขบหัวเอาล่ะสิ...คำนับนายไม่กลัวเหรอฟันที่ยื่น ๆ แบบนั้นน่ะ...ทั้งห้องเขากลัวกันทั้งนั้นแหละ" หมูอ๋องพูด พลางทำหน้าตาเลียนแบบคนฟันเหยิน

"ตอนนี้ฉันกลัวนายมากกว่า...อ้ายอ้วน"


ม้าอาจจะเป็นเด็กโข่งจริง ๆ เพราะเขาเข้าเรียนช้ากว่าเกณฑ์ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเพื่อนคนนี้มากนักนอกจากเรื่องที่แม่ของม้าขายขนมจีนอยู่ในตลาด และแม่ของผมก็เป็นลูกค้าคนหนึ่งของแม่เขา...จนกระทั่งวันหนึ่ง

สายหยุด สุนัขพันธุ์ทางแวะมาเยี่ยมผมกับเพื่อน ๆ ของเล่นที่บ้าน...มันชอบมาขอขนมผมกินอยู่บ่อย ๆ...สายหยุดเป็นหมาที่น่ารักทีเดียว...น่าเสียดายที่แม่ไม่ยอมให้ผมเลี้ยงหมา ไม่งั้นสายหยุดคงได้เป็นสมาชิกในครอบครัวของเราไปนานแล้ว

"นี่พ่อหนูน้อย เธอรู้อะไรไหม เมื่อวานฉันเกือบโดนอ้ายดำมันขย้ำแล้วเชียว"

สายหยุดเอ่ยขึ้นมาหลังจากกินขนมโก๋ที่ผมแบ่งให้หมด อ้ายดำที่ว่าคือหมาจรจัดตัวหนึ่งที่เพิ่งจะเข้ามาอาศัยอยู่ในตลาด

"แย่จัง แล้วเธอเป็นอะไรหรือเปล่า" ผมเป็นห่วง

"ไม่หรอก โชคดีที่ลูกชายของแม่ค้าขายขนมจีนมาช่วยเอาไว้ทัน เขาเอาก้อนหินเขวี้ยงใส่หัวอ้ายดำจนมันตกใจวิ่งหนีหางชี้ไปเลย"

"ใช่เด็กคนที่ฟันเหยิน ๆ หรือเปล่า" ผมถาม

"ใช่...เธอรู้ได้ยังไงล่ะ...เขาเป็นเพื่อนเธอเหรอ...จริงสินะเขาเรียนที่เดียวกับเธอด้วยนี่นา"

สายหยุดพูด พลางเดินดมไปตามร่างกายของบรรดาของเล่นชิ้นต่าง ๆ พวกของเล่นพากันหัวเราะเพราะจั๊กจี้...ยกเว้นก็แต่ตุ๊กตาทหารของผมที่ขาข้างหนึ่งทำมาจากไม้ไอติม(แทนขาข้างเดิมที่ผมทำขาด) มันยกดาบปลายปืนขึ้นมาอยู่ในท่าเตรียมพร้อม แต่ก็ไม่วายถูกสายหยุดงับหัวเข้าให้จนต้องร้องขอความช่วยเหลือเสียงดังลั่น

"เขาเป็นเพื่อนของฉันเอง เราเรียนห้องเดียวกัน แต่ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขานักหรอก จะว่าไปแล้วเขาไม่มีเพื่อนที่สนิทเลยสักคน" ผมบอกขณะช่วยดึงตุ๊กตาทหารออกมาจากปากของสายหยุด

"แล้วทำไมเธอไม่เป็นเพื่อนสนิทของเขาล่ะ...เขาเป็นเด็กที่นิสัยดีและขยัน แต่น่าสงสารเพราะว่าเขาไม่มีพ่อ ต้องอยู่กับแม่แค่สองคน...ฉันเห็นเขามาช่วยแม่ขายขนมจีนทุกวันหลังเลิกเรียน"

"เพื่อน ๆ ที่ห้องไม่มีใครชอบเขาสักคน เพราะเขาเป็นเด็กโข่งและฟันเหยิน" ผมบอก

"ตลกจัง...มนุษย์นี่ก็แปลกนะ เลือกคบคนที่หน้าตาโดยที่ไม่ดูเลยว่าเขาคนนั้นจะเป็นคนดีหรือไม่ดี" สายหยุดคำรามในลำคอก่อนจะกล่าวต่อ

"เธอคงไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกนะพ่อหนูน้อย...ไม่งั้นฉันคงไม่ได้มานั่งกินขนมกับเธอที่บ้านอยู่บ่อย ๆ" สายหยุดหันไปเลียหน้าตุ๊กตาทหารจนมันเปียกโชกไปด้วยน้ำลาย

"พ่อหนูน้อยจะไม่คบกับเธอก็ตรงนี้แหละ ยัยหมาตัวร้าย" ตุ๊กตาทหารว่า


พักกลางวันของวันถัดมาที่โรงเรียน...

ผมเห็นม้านั่งอยู่คนเดียวที่แถว ๆ หน้าเสาธง ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขาส่งยิ้มให้...มันเป็นยิ้มแรกที่ส่งออกไปให้เขาตรง ๆ ตั้งแต่รู้จักกับเด็กผู้ชายที่ชื่อม้าคนนี้

"นายอยากจะเล่นเป่ากบกับฉันไหมล่ะ" ผมถาม

"แต่ฉันไม่มีหนังยาง" ม้าตอบ ท่าทางเขาดูงง ๆ ในตอนแรกแต่แววตาแห่งความดีใจมันแสดงออกมาจนเด่นชัด

"ฉันจะแบ่งหนังยางให้นายเอง...แล้วนายรู้อะไรไหม...ฉันจะแบ่งเพื่อน ๆ ที่ฉันมีให้มาเล่นกับนายด้วย...ฉันว่าฉันทำได้"


เกี่ยวกับเรื่อง :

ผมเล่าโลกใบเด็กตอนนี้ให้กับ เด็กชายม้า(นามสมมติ) เพื่อนคนหนึ่งของผมในวัยเด็ก...ผมมีเพื่อนที่โดดเดี่ยวแบบนี้จริง ๆ

ม้า เป็นตัวแทนของเด็กอีกหลาย ๆ คนที่ต้องการสิ่งหนึ่งในชีวิต...สิ่งนั้นเรียกว่า เพื่อน

หน้าตาไม่ได้บอกเราหรอกว่า คน ๆ นั้นจะเป็นคนดีหรือเปล่า....สายหยุดสุนัขพันธุ์ทาง ไม่ได้สอนผม...แต่เป็น พ่อ ของผมต่างหากที่สอนในเรื่องค่าของคน