ตอนผมเด็ก ๆ ด้วยความที่ฐานะทางบ้านค่อนข้างยากจน วิทยุเครื่องเดียวในบ้านจึงเป็นวิทยุทรานซิสเตอร์ รับคลื่นในระบบ AM ขนาดเท่ากล่องจดหมาย ฝาปิดหลังเครื่องพังแล้ว มองเห็นถ่านไฟฉายตรากบสี่ก้อน แต่มันก็ยังฟังเพลงได้เพราะ และฟังนิยายผีตอนกลางคืนได้น่ากลัว...อะจึ๋ยส์ !!
ถัดจากบ้านของผมไปสาม-สี่หลัง เป็นบ้านของครอบครัวนายทหารฐานะดี เขามีลูกชายสองคน พี่คนโตชื่อ เติ้ล อายุราวสิบกว่าขวบ คนน้องชื่อ ตาล อายุเท่ากันกับผม คือประมาณซักเจ็ดหรือแปดขวบในตอนนั้น
พี่น้องสองคนนี้ มักจะมาชวนผมไปเล่นที่บ้านของเขาอยู่บ่อย ๆ และทุกครั้งที่ผมไปเล่นกับพวกเขาสองพี่น้อง ผมก็มักจะโดนแกล้งกลับมาเป็นประจำ...แต่ขอบอก...ผมไม่เคยเข็ด...ผมยังคงชอบไปเล่นที่บ้านพวกเขาอยู่เรื่อย ๆ นั่นเพราะบ้านของลูกคนมีตังค์มักจะมีอะไรแปลก ๆ ให้ดูอยู่เสมอ...ผมคิดตามประสาเด็ก
อย่างหนึ่งที่ผมชอบเวลาไปเล่นที่บ้านเติ้ลกับตาลก็คือ พวกเขามักจะเอาเทปคลาสเซ็ทเพลงใหม่ ๆ โดยเฉพาะเพลงจีนจากหนังทีวีมาเปิดให้ฟัง...ตอนนั้นหนังจีนชุดกำลังภายในกำลังได้รับความนิยมอย่างมากทางสถานีโทรทัศน์ในบ้านเรา ซึ่งรวมไปถึงเพลงจีนซึ่งเป็นส่วนประกอบหนึ่งของหนังด้วย ความนิยมนี้แพร่ระบาดไปทั่วสู่คนทุกเพศทุกวัย ไม่เว้นแม้แต่บรรดาเด็ก ๆ ในระแวกบ้านเดียวกับผม...แน่นอนว่าต้องพ่วงเอาผมเข้าไปด้วยอีกหนึ่งคน
แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของผมมากกว่าเพลงจีนจากเทปคลาสเซ็ทก็คือ เครื่องเล่นวิทยุเทป แม้ว่าวิทยุที่เล่นเทปคลาสเซ็ทได้จะไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับคนอื่น ๆ แต่สำหรับเด็กที่เคยฟังเพียงวิทยุทรานซิสเตอร์เก่า ๆ ผมว่ามันดูวิเศษสุด ๆ และใฝ่ฝันว่าสักวันหนึ่งจะได้เป็นเจ้าของอ้ายเครื่องเล่นวิทยุเทปที่ว่ากับเขาบ้าง
ผมเคยรบเร้าให้แม่ซื้อวิทยุเทปให้ผมสักเครื่อง แต่แม่บอกว่าวิทยุเทปเครื่องหนึ่งมันแพงพอกับค่าเทอมของผมเลยทีเดียว ผมได้แต่นั่งน้ำตาหยดเพราะอยากได้ใจจะขาด...ในเวลานั้นผมไม่รู้หรอกว่า หาเช้ากินค่ำ เป็นอย่างไร
ความอยากได้ของผม ทำให้ผมต้องหันมาเก็บตังค์ซื้อด้วยตัวเอง...เอ่อ...ไม่ใช่วิทยุเทปหรอก...แต่มันเป็นเทปคลาสเซ็ทม้วนหนึ่ง...ก็ผมยังเป็นเด็กอยู่นี่นา...จะเอาอะไรนักหนา
เทปคลาสเซ็ทที่ว่า มันเป็นเพลงจีนชุด กระบี่ไร้เทียมทาน ในความรู้สึกตอนนั้นก็คือ ไม่มีวิทยุเทปฟัง นอนกอดตลับเทปไปก่อนก็ได้...ถ้าอยากฟังก็ไปฟังที่บ้านเติ้ลกับตาล ยอมโดนแกล้งเอาหน่อย
แล้ววันหนึ่งผมก็ดีใจจนแทบอยากจะออกไปยืนตะโกนหน้าปากซอย เมื่อแม่กลับมาจากซื้อกับข้าวที่ตลาด แล้วหิ้ววิทยุเทปกลับมาด้วยเครื่องหนึ่งซึ่งแม่ซื้อเป็นเงินผ่อนมาจากคนรู้จักในตลาดในราคา 600 บาท โดยรับปากว่าจะทยอยผ่อนให้กับเขาเดือนละหนึ่งร้อยบาท...แม่ผมช่างใจถึงเสียนี่กระไร
วิทยุเทปเครื่องนี้ยี่ห้อ เนชั่นแนล รุ่นเก่า ใช้ได้ทั้งกับถ่านไฟฉายและไฟฟ้า ฟังได้ทั้งวิทยุและเทป...มันน่าทึ่งมากทีเดียว...ถึงเป็นเครื่องมือสองแต่คงแพงมากสำหรับแม่...ผมคิด
แม่บอกผมว่า ถึงเราจะจนแต่เราก็ไม่จำเป็นต้องไปง้อใคร...คำพูดของแม่นี่เท่ห์สุด ๆ (แต่ภายหลังเมื่อโตขึ้นผมถึงรู้ว่ามันกินใจขนาดไหน)
ผมเที่ยวคุยอวดเด็ก ๆ แถวบ้าน รวมทั้งเติ้ลกับตาลว่าผมมีวิทยุเทปฟังแล้ว ถ้าใครมาฟังที่บ้านผม ๆ จะเปิดเพลงกระบี่ไร้เทียมทานให้ฟัง ทุกคนได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ
วิทยุเทปหนึ่งเครื่อง เทปคลาสเซ็ทเพลงจีนอีกหนึ่งม้วน ผมฟังมันทุกเวลาที่มีโอกาส กินข้าว ทำการบ้าน อาบน้ำ(ต้องเปิดดังหน่อย เพราะห้องน้ำกับตัวบ้านอยู่แยกกัน) และที่ได้อรรถรสที่สุดคือก่อนนอน
คืนหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังจะเคลิ้มหลับด้วยเพลงที่สามหน้าสอง(เพลงเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ จำแม่น...จำแม่น) อยู่ ๆ เสียงนักร้องที่ครวญเพลงอยู่ในเครื่องก็บิดเบี้ยวขึ้นมา สักพักก็เงียบหายไป เกิดอะไรขึ้นเนี่ย !!
ผมเปิดช่องใส่เทปหยิบเอาม้วนเทปออกมาดู ปรากฏว่าเส้นแถบเสียงโดนวิทยุดูดเข้าไป ผมรีบสาวออกมาจนยาวยืด แต่มันก็ยังไม่หลุดเหมือนเชือกที่พันเข้ากับอะไรสักอย่าง ทีนี้เสียงของนักร้องในเทปก็กลายเป็นเสียงร้องโวยวายของผมเอง
"แม่จ๋า วิทยุเสียแล้ว"
ตอนเช้า แม่เอาวิทยุเทปไปซ่อมให้ ช่างบอกว่าหัวเทปกับลูกยางมันเก่าแล้ว มันก็เลยกินเทปอย่างที่เห็น แม่เสียค่าซ่อมไปเท่าไหร่ไม่รู้ แต่อีกสองวันผมก็ได้วิทยุเทปกลับมาฟัง เสียดายก็แต่เทปคลาสเซ็ทเพลงจีนม้วนนั้นมันพังไปซะแล้ว
เดี๋ยวนี้ วิทยุเทปเครื่องนั้นไม่อยู่แล้ว ในเวลาต่อมาบ้านผมเปลี่ยนวิทยุเทปมาอีกหลายเครื่อง จนเข้าสู่ยุคของเครื่องเล่น CD MP3 MP4 แต่ผมก็ยังคิดถึงมันทุกครั้งเวลาที่ผ่านไปตามร้านขายของเก่าหรือแถว ๆ คลองถม
มีเรื่องน่าแปลกอยู่อีกเรื่องก็คือ วิทยุทรานซิสเตอร์ต้นตำหรับของบ้าน ปัจจุบันแม่ยังใช้ฟังข่าว ฟังเพลงลูกทุ่งอยู่เป็นประจำ...แม้ลูกบิดสำหรับเปลี่ยนคลื่นของมันจะหลุดหายไปนานแล้ว
เกี่ยวกับเรื่อง :
โลกใบเด็กในตอนนี้ ไม่มีเหตุการณ์มหัศจรรย์อะไรเกิดขึ้นกับผม ยกเว้นเรื่องความตั้งใจของแม่คนหนึ่ง ที่อยากจะให้ลูกได้มีอะไรทัดเทียมกับชาวบ้านเขาบ้าง
เรื่องวิทยุทรานซิสเตอร์แสนทนของแม่ เป็นเรื่องจริง
เรื่องที่ผมเก็บตังค์ซื้อเทปคลาสเซ็ทเพลงจีนเองนั้น เป็นเรื่องโกหก เพราะจริง ๆ แล้ว ผมอ้อนให้พ่อซื้อให้ต่างหาก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น